Taki miesiąc jeszcze mi się nie zdarzył. Całą uwagę i czytelnicze skupienie włożyłem w literaturę faktu. Nie przeczytałem żadnej powieści, a że niektóre z tematów były bardzo ciężkie, to były momenty kiedy ich mi brakowało. Pomimo to nie żałuję i cieszę się, bo znów mogę polecić wam niesamowite reportaże.
Jacek Hołub Wszystko mam bardziej
Jacek Hołub potrafi wyciskać łzy i opisywać sprawy, które poruszają dogłębnie. Tym razem zajął się autyzmem. Zebrał historię osób zmagających się z tym zaburzeniem, pokazując, że dotyka ono osób w każdym wieku. To świetna lekcja także empatii, motywująca do większego zrozumienia i wsparcia.
Jakub Sieczko Pogo
Jednak reportażem, który mnie najbardziej "przeciorał" było Pogo, którego tytuł niektórym z was może kojarzyć się z tańcem na koncertach punkowych. Myślę, że to skojarzenie nie było przypadkowe. Praca ratowników medycznych to hard core: odpowiedzialność, wyzwanie psychiczne i fizyczne. To jak zatkało mnie, podczas słuchania rozdziału o ratowaniu dzieci nie jestem w stanie opisać słowami.
Łukasz Drozda Miejskie strachy
Poprzednia książka Drozdy "Dziury w ziemi" była w mojej topce 2023, więc oczekiwania miałem spore. I znów autor wykonuje tytaniczną pracę, po to, by obalić i obnażyć zarzuty stawiane miejskim aktywistom, sieciom komórkowym czy nawet słupkom drogowym. Jedyne co mi tu przeszkadzało to zbyt szczegółowe opisy osób rzucających w eter teorie spiskowe, jednak domyślam się, że mogło wydawać się to niezbędne. Argumenty Drozdy wystarczą za to do wygrania - mam nadzieję - każdej dysputy.
Robert D. Kaplan Tragizm polityki naszych czasów
Kaplan to kolejny autor, który ma szczególne miejsce w panteonie moich ulubionych reportażystów. Tym razem bardziej są to eseje niż typowy repo, ale to pokaz inteligencji i znajdywania połączeń tam gdzie ich nie widać. W tym przypadku pomiędzy klasycznymi dramaturgami, a wydarzeniami politycznymi. Jak udowadnia Kaplan, pisarze byli bardziej przygotowani na tragiczne wydarzenia niż współcześni rządzący.
Cathy Park Hong Pomniejsze uczucia
Kolejny reportaż z Tajfunów znów poruszający bardzo ważną i delikatną kwestię. Tym razem zajmujący się potomkami koreańskich imigrantów w Stanach Zjednoczonych, którzy musieli zmagać się ze stygmatyzacją i dostosowaniem do „obrazu” Azjaty. Bardzo pouczająca pozycja. Po raz kolejny uwypuklająca sprawy, na które jako biały Europejczyk nie zwracałem uwagi.
Michał Przeperski Dziki Wschód
W tym roku obchodziliśmy 35 rocznicę pierwszych wyborów. Opracowań politycznych tych wydarzeń jest na pęczki, ale dostajemy reportaż skupiający się na relacjach społecznych. Jeśli macie, tak jak ja miałem, poczucie, że lata 80 to był jeden wielki karnawał Solidarności, to jesteście w błędzie. Bardziej przypominało to battle royale, w którym stawką było utrzymanie się za minimalne środki i zasoby. Ten reportaż może znaleźć się w kategorii najlepsze reportaże 2024.
Marcin Pietraszewski Wojny niebieskie
W czerwcu byłem w Chorzowie i przywiozłem sobie pamiątkę, jaką była książka o kibicach Ruchu Chorzów, który przez lata byli wiodącą siłą na mapie gangstersko-kibolskiej. Dostajemy tu reportaż wcieleniowy, w którym otrzymujemy dawkę tak dosadną i bezpośrednią, że czasami trudno było to czytać. Więc nie polecam go osobom wrażliwym. Jeśli macie jednak psyche sięgajcie po tę książkę.
Karolina Wasilewska Pola gola!
Problemu z kibolami nie mają piłkarki. W sumie z kibicami też, ponieważ jest ich niestety mało. Trudno mi znaleźć drugi tak niedoceniany sport jak kobiecy futbol, o którym mówi się zazwyczaj gdy jakaś piłkarka trafi do klub, w którym gra Lewandowski albo gdy można "docenić" jej urodę. Chwała Karolinie Wasilewskiej, że zabrała się za ten temat i chciałbym dożyć czasów, gdy szersza publiczność zacznie doceniać kobiety grające w piłkę. Obejrzałem tuż po lekturze finał kobiecej ligi mistrzów i oglądało się to dużo lepiej niż Francję albo Anglię na Euro.
Comments